Sulimirski Tadeusz Józef Marian, krypt. T.S. (1898–1983), archeolog, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor i rektor Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie w Londynie, działacz oświatowy i społeczny.
Ur. 1 IV w Kobylanach (pow. krośnieński), był synem Wita (zob.) i Oktawii z Peszyńskich, bratem stryjecznym Stefana Sulimirskiego (zob.).
S. spędził dzieciństwo na północnym Kaukazie, gdzie jego ojciec był w l. 1900–5 dyrektorem kopalni ropy naftowej i właścicielem przedsiębiorstwa wiertniczego w Groznym. Po powrocie w r. 1905 do Galicji uczył się w jezuickim gimnazjum w Chyrowie, a od r. 1910 w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza we Lwowie. Należał tam od września 1911 do 5. drużyny skautowej im. Władysława Jagiełły. W lipcu 1913 uczestniczył w pierwszym międzynarodowym zlocie skautów w Birmingham w Wielkiej Brytanii. Na początku r. 1916 kierował 1. drużyną skautową im. Tadeusza Kościuszki; t.r. zdał maturę w Gimnazjum im. Mickiewicza.
W r. 1916 zaciągnął się S. do 5. szwadronu 2. p. ułanów Legionów Polskich; od końca października 1917 stacjonował w Synowodzku (pow. czerniowiecki) na Bukowinie. Nie uczestniczył w przebiciu się z 15 na 16 II 1918 na stronę rosyjską pod pobliską Rarańczą i aby uniknąć wcielenia do armii austro-węgierskiej, pracował w marcu i kwietniu t.r. w kopalniach ropy naftowej «Meta» (jako pomocnik szybowy), a następnie «Joanna» (jako asystent kierownika sekcji) w Tustanowicach (pow. drohobycki). We wrześniu wstąpił do tajnej POW. W październiku za namową ojca rozpoczął studia na Wydz. Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Po wybuchu 1 XI walk z Ukraińcami tamże służył w oddziale samochodowym, a następnie w załodze pociągu pancernego nr 3. Potem walczył z wojskami Zachodnio-Ukraińskiej Republiki Ludowej w Galicji Wschodniej, a po zakończeniu walk w lipcu 1919 i trzymiesięcznym kursie podchorążych wcielono go do 9. p. ułanów WP. Podczas wojny polsko-sowieckiej 1920 r. został w sierpniu t.r. ranny pod Radziechowem (pow. kamionecki).
Zdemobilizowany na początku r. 1921 w stopniu rotmistrza, kontynuował S. studia w Szkole Politechnicznej (od czerwca t.r. Politechn. Lwow.), ale wkrótce przeniósł się na Wydz. Prawa UJK. Od grudnia 1922 do marca 1923 pracował równocześnie jako praktykant w lwowskim oddziale warszawskiego Banku dla Handlu i Przemysłu, a następnie od listopada 1923 do sierpnia 1925 jako prokurent w lwowskich Powszechnych Zakładach Budowlanych S.A. W październiku 1924 otrzymał dyplom doktora praw i pod wpływem Józefa, Kazimierza i Tadeusza Żurowskich rozpoczął t.r. studia na Wydz. Humanistycznym UJK z zakresu archeologii, antropologii i etnologii; uczęszczał na wykłady m.in. Leona Kozłowskiego, Jana Czekanowskiego i Adama Fischera. Utrzymywał się z pracy w administracji przemysłu naftowego, był także współwłaścicielem firmy zajmującej się sprzedażą samochodów. W czerwcu 1929 otrzymał doktorat filozofii w zakresie prehistorii i antropologii na podstawie pracy Bronzy Małopolski Środkowej (Lw. 1929), napisanej pod kierunkiem Fischera. T.r. kontynuował studia na uniwersytetach w Berlinie i Halle. W r. 1933 uczestniczył w VII Międzynarodowym Kongresie Historycznym w Warszawie, na którym wygłosił referat Die schnurkeramischen Kulturen und das indoeuropäische Problem („La Pologne au VII-e Congrès International des Sciences Historiques”, Varsovie 1933 vol. 1, odb. Varsovie 1933, Darmstadt 1968). Od r. 1933 współpracował z poznańskim dwumiesięcznikiem „Z otchłani wieków”, redagowanym przez Tadeusza Wagę. Opublikował artykuł Skarby bronzowe z Kamionki Wielkiej w pow. kołomyjskim i z Potoczysk w pow. horodeńskim („Księga pamiątkowa ku uczczeniu siedemdziesiątej rocznicy urodzin prof. dr Włodzimierza Demetrykiewicza”, P. 1930, odb. P. 1930) oraz pracę Kultura Wysocka (Kr. 1931). W kwietniu 1931 wszedł do Komisji Antropologii i Prehistorii PAU. W sierpniu t.r. habilitował się na Wydz. Humanistycznym UJK (na podstawie dotychczasowego dorobku naukowego). We wrześniu otrzymał stanowisko docenta, a następnie zastępcy profesora na Katedrze Prehistorii tej uczelni, zastępując Kozłowskiego powołanego 4 XII 1930 na ministra reform rolnych. W badaniach archeologicznych zajmował się głównie epokami neolityczną i eneolityczną, wczesną epoką brązu i kulturą halsztacką. Uważany za znawcę kultury Scytów, wyjeżdżał od r. 1934 do ZSRR i badał kultury Kimmerów, Sarmatów i Traków; zajmował się również zmianami klimatycznymi oraz migracjami dawnych plemion na obszarach Wielkopolski i Rusi Czerwonej. Ogłosił w tym okresie artykuły Osadnictwo i ruchy etniczne a klimat („Roczniki Dziej. Społ. i Gosp.” T. 3: 1934, odb. Lw. 1934) i Trzy chaty przedhistoryczne („Przyczynki do poznania epoki cesarstwa rzymskiego południowo-wschodniej Polski”, Lw. 1934) oraz prace: Climate and Population (Tor. 1935), Cmentarzysko kurhanowe w Komarowie koło Halicza i kultura komarowska („Spraw. PAU” T. 40: 1936 nr 9, odb. Kr. 1936) i Scytowie na zachodnim Podolu (Lw. 1936). Od maja 1932 był członkiem Wydz. Historyczno-Filozoficznego Tow. Naukowego we Lwowie. W r. 1934 został delegatem ds. archeologii Koła Naukowego Tow. Przyjaciół Huculszczyzny. W listopadzie t.r. wszedł do zarządu lwowskiego Tow. Ludoznawczego. W l. 1934–6 był prezesem Koła Tow. Szkoły Ludowej, założonego przez studentów UJK. W styczniu 1935 woj. lwowski Władysław Belina-Prażmowski powołał S-ego na członka korespondenta Okręgowej Komisji Konserwatorskiej na województwa: lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie. W r. 1935 został S. członkiem Tow. Regionalnego Ziemi Rzeszowskiej, a w maju 1936 członkiem zarządu Tow. Przyjaciół Ziemi Sanockiej.
Po powrocie Kozłowskiego na UJK w październiku 1936 przeniósł się S. do Krakowa i przejął wykłady w Katedrze Prehistorii UJ po zmarłym 22 I t.r. Józefie Żurowskim. W lipcu 1937 został przez Zarząd PAU powołany do Rady krakowskiego Muz. Archeologicznego. Dn. 14 IX t.r. otrzymał profesurę prehistorii na Wydz. Filozoficznym UJ. W r. 1938 prowadził wykłady na uniw. w Halle; nawiązał też współpracę z Międzynarodową Unią Archeologii Słowiańskiej. W tym okresie został sekretarzem Komisji Prehistorycznej PAU, a w marcu 1939 członkiem Komisji Etnograficznej PAU. Kontynuował rozpoczętą przez Żurowskiego archeologiczną eksplorację Karpat Zachodnich i okolic Krakowa, ale nadal zajmował się głównie obszarem Galicji Wschodniej, Polesia i Wołynia. Badał cmentarzyska m.in. w Wysocku (pow. Luboml) i Komarowie (pow. łucki), a także kurhany w Kołpcu (pow. drohobycki), Zaborowie (pow. strzyżowski), Sarnikach (pow. bobrecki) i Rokitnie (pow. gródecki). Do września 1939 przeprowadził wykopaliska w 35 miejscowościach. Opublikował artykuły Die thrako-kimmerische Periode in Südostpolen („Wiener prähistorische Zeitschr.” R.25: 1938, odb. Wien 1938), Kurhany komarowskie („Złoty szlak” R. 1: 1938 z. 4, odb. Stanisławów 1939) i Kultura człowieka przedhistorycznego („Człowiek, jego rasy i życie”, W. 1939 I).
Po wybuchu drugiej wojny światowej przedostał się S. we wrześniu 1939 przez Rumunię do Francji, gdzie w październiku t.r. szkolił się w polskich obozach wojskowych, min. w Coëtquidan (dep. Morbihan) i Serignan (dep. Vaucluse). Przydzielony do 1. baonu czołgów Polskich Sił Zbrojnych w Campénéac pod Coëtquidan, był w nim kwatermistrzem, a następnie pracował w Coëtquidan w referacie rozdzielającym dary dla żołnierzy polskich w sztabie gen. Stanisława Maczka. W marcu 1940 został przeniesiony do Thoiré (dep. Deux-Sévres), a w kwietniu t.r. do Vichy, gdzie przeszedł pięciotygodniowe szkolenie. Przed rozpoczęciem 13 V 1940 ofensywy niemieckiej na Francję otrzymał przydział do obozu polskich wojsk pancernych i zmotoryzowanych w Serignan, gdzie został komendantem placu. Wobec zbliżania się wojsk niemieckich dotarł przez Lourdes do Saint-Jean-de-Luz (dep. Pyrénées-Atlantiques), skąd zaokrętowany na statek m/s «Batory» dopłynął 24 VI do Plymouth w Wielkiej Brytanii. Zakwaterowany kolejno w obozach pod Liverpoolem i Crawford w Szkocji, od listopada t.r. służył w 1. p. czołgów I Korpusu Polskich Sił Zbrojnych stacjonującego w Blaigowrie (hrabstwo Perth). W l. 1940–2 wraz ze Zbigniewem Stachowskim i Józefem Zasławskim redagował wydawany nieregularnie w Edynburgu w językach polskim, czeskim i słowackim „Biuletyn Zachodnio-Słowiański” (następnie „Ruch Zachodnio-Słowiański”, ostatni numer jako „West Slavonic Bulletin”), który propagował m.in. ustalenie powojennych granic Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej oraz konfederację Polski i Czechosłowacji.
S. został bezterminowo urlopowany w kwietniu 1941 w stopniu kapitana i kierował odtąd Wydz. Ogólnym Urzędu Oświaty i Spraw Szkolnych (w randze ministerstwa), kierowanym przez gen. Józefa Hallera. Nadzorował także finanse urzędu oraz zastępował Hallera na posiedzeniach rządu Władysława Sikorskiego. Został członkiem Zrzeszenia Profesorów i Docentów Polskich Szkół Akademickich w Wielkiej Brytanii, w którym przewodniczył Komisji Stypendialnej, a od maja 1941 należał także do Stow. Prawników Polskich w Wielkiej Brytanii. Wygłaszał liczne odczyty na uniwersytetach w Edynburgu i Glasgow. Opublikował książkę Najstarsze dzieje narodu polskiego (Londyn 1941, wyd. 2, Londyn 1945, wyd. 3, Hanower 1945, wyd. 4, Londyn 1947, w jęz. niemieckim Marburg 1954), artykuł Regionalizm a uniwersalizm („Ruch Zachodnio-Słowiański” R. 3: 1942 nr 2) oraz broszurę Poland and Germany. Past and Future (London–Edinburgh 1942, wyd. 2, London 1943), ponownie propagującą powojenną granicę Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej. Po powołaniu 14 VII 1943 w rządzie Stanisława Mikołajczyka Min. WRiOP, kierowanego przez ks. Zygmunta Kaczyńskiego (od 29 XI 1944 przez Władysława Folkierskiego), został szefem jego Wydz. Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Komisji Odbudowy Szkolnictwa w Polsce po Wojnie. Wszedł do powołanego w październiku t.r. Związku Ziem Południowo-Wschodnich RP i jego komisji rewizyjnej. Przetłumaczył z języka angielskiego pracę R. Livingstone’a „Przyszłość narodu w oświacie” (Londyn 1944, wyd. krajowe jako „Oświata przyszłości”, W. 1947). W r. 1944 został członkiem Society of Antiquaries of London, a w marcu 1945 członkiem honorowym Royal Anthropological Institute of Great Britain and Ireland. Mianowany w kwietniu 1945 sekretarzem generalnym Min. WRiOP, nadzorował polskie szkolnictwo w imperium brytyjskim.
Po wycofaniu 5 VII 1945 uznania dla rządu Tomasza Arciszewskiego przez Wielką Brytanię i z braku środków na dalsze funkcjonowanie Min. WRiOP przeszedł S. do Działu Oświatowego, powołanego 7 VII t.r. przez władze brytyjskie Tymczasowego Komitetu Skarbu dla Spraw Polskich (Interim Treasury Committee for Polish Questions – ITC). W rezultacie kontynuował nadzór nad polskim szkolnictwem w imperium brytyjskim do czasu objęcia go opieką przez United Nations Relief and Rehabilitation Administration (UNRRA). Na prośbę S-ego rektor UJ Tadeusz Lehr-Spławiński udzielił mu w sierpniu bezpłatnego urlopu, ale wezwał do rychłego objęcia Katedry Archeologii Przedhistorycznej. Jednak S. zdecydował się pozostać w Wielkiej Brytanii i wkrótce sprowadził do siebie żonę i dzieci. Ogłosił w tym czasie artykuł Scytian antiquities in Central Europe („The Antiquaries Journal” 1945 nr 1–2). Był jednym z założycieli powołanego w listopadzie 1946 Polskiego Tow. Historycznego w Wielkiej Brytanii; został jego wiceprezesem i zorganizował w r. 1947 jego sekcję socjologiczną. Był też członkiem redakcji wydawanego przez towarzystwo kwartalnika „Teki Historyczne” (do r. 1957). Dn. 31 III 1947 władze brytyjskie zlikwidowały ITC i utworzyły w jego miejsce Komitet dla Spraw Oświaty Polaków w Wielkiej Brytanii (Committee for the Education of Poles in Great Britain); S. pełnił w nim do końca marca 1950 funkcję doradcy oświatowego. Po utworzeniu w r. 1947 Polish University College w Londynie, mającego zapewnić dokończenie studiów rozpoczętych przez Polaków, prowadził wykłady z socjologii na jego Wydz. Ekonomiczno-Handlowym (do r. 1949). W l. 1948–53 wykładał także w londyńskim Wolnym Studium Nauk Politycznych i Społecznych (od r. 1949 Szkoła Nauk Politycznych i Społecznych). W lutym 1948 Min. Oświaty w kraju nie przedłużyło S-emu urlopu na UJ, mimo to dziekan jego Wydz. Humanistycznego Zenon Klemensiewicz zwlekał z obsadzeniem Katedry Archeologii Przedhistorycznej do r. 1950 (objął ją wtedy dawny asystent S-ego, Rudolf Jamka). W r. 1949 uczestniczył S. w wykopaliskach z młodszej epoki kamienia w Dorchester koło Oxfordu. Należał do współzałożycieli powołanej 7 XII 1949, wzorowanej na PAU, Polskiej Rady Naukowej, przekształconej w r. 1950 w Polskie Tow. Naukowe na Obczyźnie (PTNO); był redaktorem jego organu „Rocznik PTNO” (do r. 1957), a także pełnił funkcje sekretarza generalnego (1952–7), prezesa (1958–69, 1978–80) i wiceprezesa (1980–1). W r. 1950 wystąpił z referatem na IX Międzynarodowym Kongresie Nauk Historycznych w Paryżu (polskich historyków reprezentowali jedynie uczeni przebywający na emigracji). Nawiązał wtedy współpracę z miesięcznikiem „Kultura”, redagowanym przez Jerzego Giedroycia. Ogłosił dalsze prace, m.in. artykuły Badania prehistoryczne a zagadnienie genezy narodu („Teki Hist.” T. 1: 1947) i Pradzieje ziem polskich. Przegląd najważniejszej literatury powojennej (tamże T. 2: 1948, odb. Newton 1948), broszury Wstęp do zagadnień społecznych (London 1950, wyd. 2, Londyn 1951), Polish establishments of university standard in exile (London 1952), Universities in Poland under communist system (London 1952), Oświata w Polsce pod reżimem komunistycznym (Londyn 1953), The background of modern racial development in Central-Eastern Europe (London 1953) oraz rozprawy Zagadnienie ciągłości osadnictwa: kultura trypolska na Ukrainie („Roczn. PTNO” R. 1: 1950/1), Z dziedziny zagadnień etnicznych („Kultura” 1951 nr 4, odb. Paryż 1951), Scytowie z Azji przedniej („Roczn. PTNO” R. 2: 1951/2), Szkolnictwo powszechne, średnie oraz oświata pozaszkolna i Szkolnictwo wyższe i nauka („Ramy życia w Polsce”, Paryż 1952), Les archers à cheval. Cavalerie légère des anciens („Révue Internationale d’Histoire Militaire” R. 3: 1952 nr 12).
We wrześniu 1952, z gen. Tadeuszem Kasprzyckim, Tadeuszem Brzeskim i Jerzym Gawendą był S. współzałożycielem Polskiego Uniw. na Obczyźnie (PUNO) w Londynie; do r. 1967 (z przerwą w l. 1964–5) kierował jego Wydz. Humanistycznym. Wszedł też do rady powstałej w r. 1953 w Londynie Polskiej Macierzy Szkolnej Zagranicą. W r. akad. 1952/3 i l. 1956–69 prowadził seminarium z zakresu prehistorii Europy Środkowej i Wschodniej w Inst. Archeologicznym Uniw. Londyńskiego, a także wykładał archeologię ziem rosyjskich na Wydz. Archeologii i Antropologii uniw. w Cambridge w l. 1953–5 oraz archeologię Europy Wschodniej w Inst. Archeologii Uniw. Londyńskiego w l. 1958–68. Ogłosił część swoich wykładów w PUNO pt. Polska przedhistoryczna (Londyn 1955–9 I–II), nagrodzoną w r. 1960 przez londyński tygodnik „Wiadomości”; był też współautorem opracowania „Nauka polska na obczyźnie” (London 1955–61 I–III) oraz opublikował artykuły Scythian antiquities in Western Asia („Artibus Asiae” Vol. 17: 1954, odb. Ascona 1954), „Thuringian” amphorae („Proceedings of the Prehistoric Society” Vol. 21: 1955 nr 14) i Die Skythen in Mittel- und Westeuropa („Bericht über den V. Internationalen Kongress für Vor- und Frühgeschichte”, Hamburg 1958, wyd. 2, Berlin, London 1961). W r. 1959 uzyskał S. brytyjskie obywatelstwo. Wspierany przez Fundusz Badawczy Brytyjskiej Akad. Nauk i Fundację Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku, prowadził w l. 1961–4 wraz ze studentami Uniw. Londyńskiego badania w ZSRR i krajach Europy Wschodniej. W r. akad. 1961/2 wykładał o greckich koloniach w Poncie w Inst. Studiów Klasycznych Uniw. Londyńskiego, a w jego School of Slavonic and East European Studies prowadził zajęcia z prehistorii Rosji (do r. 1965). W l. 1963–6 przyjeżdżał do kraju i wykładał na Uniw. Wrocł., Uniw. Łódz. i UAM. Od r. 1963 był członkiem Polskiego Inst. Nauk i Sztuk w USA. W tym okresie opublikował prace The climate of the Ukraine during the Neolithic and the Bronze Age („Archeologia” R. 13: 1961) oraz Sarmaci w Polsce („Roczn. PTNO” R. 12: 1961/2), The Forgotten Sarmatians (London 1963, w językach: niemieckim, München–Zürich 1963, holenderskim, Haag 1963, włoskim, Milano 1963) oraz artykuły Cimmerians („Encyclopedia Britannica”, London 1963 V), Barrow-grave 6 at Komarow („Bulletin of the Institute of Archeology” 1964 nr 4, odb. London 1964) i Sarmatians in the Polish past („The Polish Review” 1964 vol. 9 nr 1, odb. London 1964).
W r. 1965 przeszedł S. na emeryturę, ale nadal był czynny naukowo. W l. 1967–78 był rektorem, następnie prorektorem PUNO. W l. 1968–9 wygłosił serię wykładów na uniwersytetach w USA. Prowadził też zajęcia w powstałym we wrześniu 1970 Studium Nauk Polityczno-Wojskowych, kształcącym głównie członków paramilitarnej organizacji Brygadowe Koło Młodych «Pogoń». W różnych okresach wykładał także w Słoweńskiej Akad. Nauk w Lublanie, Inst. Prehistorii uniw. w Monachium, Vitterhets Akademien w Sztokholmie, Inst. Slawistyki uniw. w Kopenhadze, oraz na uniwersytetach w Heidelbergu, Zurychu, Weronie i Padwie. W sierpniu 1970 uczestniczył w II Międzynarodowym Kongresie Archeologii Słowiańskiej w Berlinie Wschodnim, a w grudniu t.r. w Kongresie Współczesnej Nauki i Kultury Polskiej na Obczyźnie w Londynie. W r. 1972 został przewodniczącym komitetu dla uczczenia 500-lecia urodzin Mikołaja Kopernika. W r. 1973 otrzymał nagrodę Fundacji Jurzykowskiego w dziedzinie nauk społecznych i humanistycznych. Po śmierci Kukiela w r. 1973 został prezesem Polskiego Tow. Historycznego w Wielkiej Brytanii. W r. 1975 przeprowadził rozpoznanie morfologiczne stanowiska archeologicznego Ziwiye w irańskiej części Kurdystanu; odkrył tam grób scytyjskiego władcy Madyesa. Na emeryturze wiele publikował, m.in. prace: Corded Ware and Globular Amphorae North-East of the Carpatians (London 1968), Prehistoric Russia. An outline (London 1970), The Sarmatians (London 1970, w jęz. polskim W. 1979), The bronze age of the USSR („Bulletin of the Institute of Archeology” 1968 nr 7, odb. London 1968), Handel Troi z Europą („Teki Hist.” T. 15: 1966/8), The late bronze age and early iron age in the USSR („Bulletin of Institute of Archeology” Vol. 8–9: 1970), The Scytian age in the USSR (tamże Vol. 10: 1971), Weneci na ziemiach polskich („Roczn. PTNO” R. 21: 1970/1), Trakowie i Wołosi w północnych Karpatach (tamże R. 22: 1971/2), Celtowie we wschodniej Europie (tamże R. 23: 1972/5), Late bronze age and earliest iron age in Siberia („Bulletin of the Institute of Archeology” 1975 nr 12), Late bronze age and earliest iron age in Kazakhstan. A guide on the recent literature on the subject (tamże 1976 nr 13, odb. London 1976), Late bronze age and earliest iron age in Soviet Central Asia (tamże 1977 nr 14, odb. London 1977), The background of the Ziwiye find and its significance in the development of Scythian art (tamże 1978 nr 15, odb. London 1978), Wenetowie w Alpach („Prace i Mater. Muz. Archeol. i Etnogr. w Ł.” 1978, S. Archeol., nr 25, odb. Londyn 1978). Ogółem opublikował ponad 180 prac i artykułów naukowych. Był członkiem honorowym krajowego Polskiego Tow. Archeologicznego (1970), Inst. Polskiego, Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie (1976) oraz Prehistoric Society – London Cambridge. Był patronem honorowym Inst. Piłsudskiego w Nowym Jorku (od r. 1977), a także zasiadał w radzie Biblioteki Polskiej w Londynie i współfinansował ją. Otrzymał doktorat honorowy PUNO (1980), poświęcono mu numer zatytułowany „The Sarmatians” czasopisma wydawanego przez Uniw. Londyński „Bulletin of the Institute of Archeology” (1978 nr 15), a także dedykowano zbiór artykułów pt. „Symposiones” (Londyn 1981 I). Zmarł 20 VI 1983 w Londynie, został pochowany 6 IX na cmentarzu w Kobylanach. Był odznaczony m.in. Odznaką Honorową «Orlęta» (1919), Medalem 600-lecia UJ (1964), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1967) oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
W małżeństwie z Olgą z Łepkowskich miał S. pięcioro dzieci: Felicję (ur. 1921), zamężną Janiszewską, Marię (ur. 1923), zamężną Romanowską, Witolda (ur. 1933), Karola (ur. 1936) oraz Jerzego (ur. 1937).
W r. 2004 w Krakowie wydano księgę pamiątkową poświęconą pamięci S-ego pt. „Kimmerowie, Scytowie, Sarmaci” (Red. J. Chochorowski).
Bibliography of Works by Polish scholars and scientists published outside Poland in language other than Polish, Red. M. Danilewicz, J. Nowak, London 1964; Encyklopedia polskiej emigracji i Polonii, Tor. 2005 IV; Jasnowski J., Bibliografia publikacji Polskiego Tow. Naukowego na Obczyźnie (1950–1990), „Roczn. PTNO” R. 34: 1990/1 s. XVIII; Łuka J. L., Materiały do bibliografii polskiej archeologii pradziejowej i wczesnośredniowiecznej za lata 1918–1939, W. 1962; Poczet archeologów polskich: Tadeusz Sulimirski, „Z otchłani wieków” R. 37: 1971 z. 1 s. 41–3 (fot.); Polonika zagraniczne. Bibliografia za okres od września 1939 do 1955 roku, W. 1987–2003 II–V; toż za l. 1964–78, W. 1969–91; Skorowidz zawartości 25 tomów czasopisma „Z otchłani wieków”, Oprac. M. Malinowska, T. Malinowski, L. 2001; Słown. pol. tow. nauk., II cz. 1–3; Słownik biograficzny historii Polski, Wr. 2005 II; Słownik historyków polskich, W. 1994; – Biblioteka polska w Londynie 1942–1992, Londyn 1993; Habielski R., Życie społeczne i kulturalne emigracji, W. 1999; Jamka R., Archeologia Polski na Uniwersytecie Jagiellońskim, w: Studia z dziejów Wydziału Historyczno-Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, Red. S. Mikucki, Kr. 1967; Jażdżewski K., Z okazji 70-lecia urodzin profesora Tadeusza Sulimirskiego, „Prace i Mater. Muz. Archeol. i Etnogr. w Ł.” 1968, S. Archeol., t. 15 s. 7–11; Kostrzewski J., Dzieje polskich badań prehistorycznych, P. 1949 s. 44; Kultura i jej krąg, L. 1995 s. 198; Lewandowska-Kozimala I., Skauting polski w Galicji Wschodniej, Przemyśl 1994 s. 48, 62; Literatura pol. na obczyźnie, I–II; Mobilizacja wychodźstwa do walki politycznej 1945–1990, Red. L. Kliszewicz, Londyn 1995; Nosek S. Zarys historii badań archeologicznych w Małopolsce, Wr. 1967; Obrona Lwowa, W. 1993 II, W. 1994 III 268; Radzik T., Profesor Tadeusz Sulimirski – archeolog (1898–1883), w: Kimmerowie, Scytowie, Sarmaci. Księga pamiątkowa poświęcona pamięci Tadeusza Sulimirskiego, Red. J. Chochorowski, Kr. 2004 s. 17–19; tenże, Szkolnictwo polskie w Wielkiej Brytanii po drugiej wojnie światowej, L. 1991; tenże, Szkolnictwo polskie w Wielkiej Brytanii w latach drugiej wojny światowej, L. 1986; tenże, Zjednoczenie Polskie w Wielkiej Brytanii, Londyn 1997; Rojek W., W służbie Polski i nauki. Tadeusz Sulimirski (1898–1983), w: Kimmerowie, Scytowie, Sarmaci. Księga pamiątkowa poświęcona pamięci Tadeusza Sulimirskiego, Red. J. Chochorowski, Kr. 2004 s. 33–41; Stobiecki R., Klio na wygnaniu. Z dziejów polskiej historiografii na uchodźstwie w Wielkiej Brytanii po 1945 r., P. 2005; – Czwarte sprawozdanie dyrekcji Gimnazjum im. Mickiewicza we Lwowie za r. szk. 1911/12, Lw. 1912 s. 78; Grabski S., Pamiętniki, W. 1989 II; Kostrzewski J., Z mego życia, Wr. 1970; Protokoły posiedzeń Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej, Kr. 2006 VII; Trzecie sprawozdanie dyrekcji Gimnazjum im. Mickiewicza we Lwowie za r. szk. 1910/11, Lw. 1911 s. 44; – „Biul. Studium Pol. Hist., Kult. i Ekonomiki w Chicago” 1984 nr 1; „Biul. Wewnętrzno-Organizacyjny Zrzeszenia Pol. Profesorów i Wykładowców Szkół Akad. na Obczyźnie” R. 5: 1967 nr 7 s. 14–17; „Roczn. Pol. Tow. Nauk. na Obczyźnie” R. 27: 1983/4; „Teki Hist.” T. 17: 1978/80 s. 177; „Wiadomości” R. 15: 1960 nr 33; – Wspomnienia pośmiertne: „Biul. Studium Pol. Hist., Kult. i Ekonomiki w Chicago” 1984 nr 1, „Gwiazda Polarna” R. 73: 1983 nr 32, „Prace i Mater. Muz. Archeol. i Etnogr. w Ł.”, 1981 [wyd. 1983], S. Archeol., nr 28, „Przegl. Antropol.” T. 49: 1983 z. 1–2 s. 98, „Roczn. Polonijny” T. 5–6: 1984/5 s. 356–9, „Roczn. Pol. Tow. Nauk. na Obczyźnie” R. 26: 1982/3 s. 20–1, R. 27: 1983/4 s. 115–17, 125–37, „Slavia Antiqua” T. 39: 1998 s. 321–4, „Tyg. Powsz.” R. 37: 1983 nr 34, „Universitas” (Zurych) 1983, „Z otchłani wieków” 1984 nr 1 s. 60–5; – B. Pol. w Londynie: Arch. osobowe Bohdana Jeżewskiego (ankieta S-ego); IPiM Sikorskiego: kol. 458/1, 458/9, 458/10, 458/11; – Mater. Red. PSB: Mater. do słown. biogr. S. Lama.
Tadeusz Radzik